Του Αλέξανδρου Το Κληρονομημένο Άγχος

Νιώθω πως μισώ τον εαυτό μου, αλλά χωρίς λόγο Είναι ωραία η αίσθηση, έχει να απασχολείται με κάτι το μυαλό Φαντάζεσαι να μην είχε για τίποτα να ανυσηχήσει; Φοβάμαι πως θα έπεφτα, θα χανόμουν σε ένα χάος Μέχρι να καταλάβω ότι και πάλι ήταν μόνο η φαντασία μου Και ένα τρέμουλο να με διαπεράσει, γνώριμου συναισθήματος Αυτό φαίνεται πως φοβάμαι, το τρέμουλο της αλλαγής

''Τόσες σκέψεις ρισκάρισα στο παρόν, στο πρόβλημα μου χίλια μπαλώματα
για χίλιες σαθρές τρύπες, και τελικά να το ξεπεράσω; τόσο εύκολα;
Τόσος κόπος, τόσο άγχος, για κάτι τόσο έυκολο;
Όχι δεν το δέχομαι, θα συνεχίσεις όπως είσαι, να αγχώνεσαι, παράλογα να σκέφτεσαι,
να φαντάζεσαι σενάρια, μάταια να ξοδεύεσαι...
Έτσι, θα έχεις κι ενα λόγο για να ζεις, θα ζεις για να σκέφτεσαι, να ανυσηχείς
εξάλλου είναι και κάτι που πλέον έχεις μάθει και το κάνεις καλά,
γιατί να αλλάξεις τώρα;
-Είμαι του Αλέξανδρου το κληρονομημένο άγχος.''