Μικράκι μου...

Μικράκι μου, σαν σκια, στην κλήνη της ιδέας μου

Χαμογελάς ερωτευμένη, κλείνεις τα μάτια κι αναπνέεις βαθιά

Απολαμβάνεις την στιγμή και ονειρεύεσαι

Χρωμάτισαν την σκέψη σου οι καρποί των ποτισμένων μας ζωών.

Λουλούδι μου, στέκεσαι, υπάρχεις και με δάκρυα στα μάτια ανατέλεις

Αναστενάζουν τα σωθικά, κραυγή για ανάσα, καθώς τα έπνιξε

Ο πόθος, ασυγκράτητος

για τους χυμούς της συντροφιάς σου.

...σαν μια επιθυμία αλλαγής

Δεν με ενδιαφερει καν, είμαι σε μουδιασμένη κατάσταση

σε λίγο θα αλλάξω παράσταση και όλα θα φαίνονται αλλιώς

μα για την ώρα σκέφτομαι πώς τη στιγμή αυτή δεν με ενδιαφέρει

τίποτα καινούριο να δημιουργήσω αλλά να συντηρήσω το

ήδη υπάρχον

θέματα στην οικογένεια που δεν μου κάθονται καλά στη θέα

μα δεν το παρατάω, αντίληψη ικανότητας αναγνώρισης και εκτίμηση

ακόμα και ολα τα υπόλοιπα μου φαίνονται απλώς τρόποι ευχαρίστησης

εν ονόματι Ζωή, εδώ όμως σαν να υπάρχει το συναίσθημα επιθυμίας

αλλαγής.

Πραγματικότητα

Είμαι εξω από την πραγματικότητα και βγάζω θεωρίες

Το μέρος που βρίσκομαι είναι ωραίο, βολικό, ζεστό

και φιλόδοξα άνετο και τρυφερό για το είναι μου.

Μετά από μέρες, αρκετές μπορώ να πω, ίσως και μήνες

είμαι πλέον μέσα στην πραγματικότητα και βλέπω

πως οι θεωρίες μοιάζουν ανιαρές, λαικιστί μαλακίες.

Ψάχνεις πάλι να βρεις νόημα, να βρεις τι θες

Ουσιαστικά αυτό που ψάχνεις είναι διέξοδο προς τα

όνειρα σου, μέσα από τις δεκάδες δυστυχώς ανασφάλειες σου

αγόρι μου...πως νιώθεις που το τοίχος δεν πέφτει μοναχό του

πια; Και τι θα έλεγες να αντρωνόσουν τη σωστή στιγμή

για μια φορά; Εγώ θα έλεγα πως ο πειραματισμός

παραμένει πειραματισμός, και ακόμα και μετέπειτα

ο εαυτός σου παραμένει εαυτός, και η δυνατότητα

ανάλυσης δεν χάνεται, οπότε ζήσε και δείξε στο ποτάμι

της ζωής, ορμητικό σαν έρχεται, πως βράχος θα σταθείς

περιοπής.