Καθρέφτες Των Ψευδαισθήσεων

Πως διάολο βγάζω τον εαυτό μου εκεί έξω
Πως διάολο εκφράζω αυτό που νιώθω χωρίς η δικαιολογία να
προσπαθεί να με εμποδίσει.
Θέλω να μπορώ να είμαι ειλικρινής
Παντελώς, να σκέφτομαι απ'εξω, να μαθαίνεις νέα
απο μένα, και όχι από τον εαυτό μου.
Θέλω να ξέρω τι θέλω και να το κυνηγήσω
νιώθω τα χέρια μου να μουδιάζουν, αισθάνομαι ανίκανος
φοβάμαι...θέλω να μου πεις τι θέλω
αλλά αυτό το βρίσκω μόνος μου σωστά;
Φαίνεται πως πάλι σήμερα
έλαχε να χω όρεξη για λίγες κουβέντες αλήθειας
γιατί σήμερα δεν νιώθω και τόσο άνετος μέσα μου.
σήμερα σκιάζομαι πράγματα που δεν καταλαβαίνω
και μπροστά μου άμα τα έφερνες θα τα νικούσα
είναι που στο σκοτάδι κρύβονται, στις άκρες του μυαλού μου
και όπως το αιώνιο άγνωστο, υποκρίνονται τον Θεό.
Θέλω να ξέρω τι θέλω και να το κυνηγήσω
ευχάριστο ή δυσάρεστο, να είναι η αλήθεια
ποιός σου την λέει αυτή; η καρδιά σου;
προσπαθώ να την νιώσω όσο μπορώ αλλά κι αυτή πονάει
και δεν αντέχει και πολλά. Εγώ φταίω για αυτό.
Θέλω να κάνω τα πάντα σωστά, θέλω να διορθώσω τα σπασμένα
θέλω σε γυαλια να σπάσω το ραγισμένο καθρέφτη
που μου παραμορφώνει το είδωλο, που κρύβει την ψυχή μου.
Μα τώρα θα γράψω πως νιώθω ήδη καλύτερα, και πως
φαίνεται η αλήθεια είναι αυτή που θριμματίζει τους
κάθρεπτες του μυαλού,
αυτούς των ψευδαισθήσεων.

Περι Του Λόγου

Ερωτήθηκα περι του λόγου αναζήτησης συντρόφου
Ριμαδιασμένο φθινόπωρο, τι να ψάχνει σε μια Άνοιξη
Άνθρωποι ερωτεύονται στο όνομα της ανταπόκρισης
Πιστοί σε προφητείες που θα αυτοεκπληρωθούν
Μα αν δεν υπήρχε ο νους, ανυπαρξία της κρίσης
Αέναη αποστολή η έπαρση φωτός στις ερυθρές σταγόνες.

Ερωτήθηκα περι του λόγου αναζήτησης συντρόφου
Ισκιος αδύναμος απλώς στα ποδια μιας αβύσσου.
Ρωτώμαι ο ίδιος περι του λόγου αφύπνισης του πόθου
Αστραφτερών ερώτων εποχή να γένναγες τον βίο μου
Νύχτες με λάμψεις κέρινες στον ήχο τρειών ακόρδων
Η ερωτοτροπία μας θυσία στης παρουσίας την αίγλη.

τριάντα δεύτερα

Αναπνέεις
Βλέπεις
Αφουγκράζεσαι
δώσε μου τριάντα απο τα δεύτερα σου..

Δε θέλω να σχηματίσεις κάποια εικόνα
να φανταστείς εμένα σαν τον ένα
και μοναδικό -αδιαφορώ.
Επιθυμώ απλώς ένα κομμάτι της καρδιάς μου
να ζωντανέψω
να έρθει να καθίσει πλάι σου
όσο εσύ πορεύεσαι...

είκοσι ακόμα δεύτερα......

Ο θίασος κάνει την είσοδο
Κυλούν στα μαύρα
Η ακριβής περιγραφή της ζωής σου
λόγω της συνύπαρξης.
Παρακολούθησε μαζί μου τη σκηνή σου
εσώ των ματιών του Παντογνώστη.

δεκαπέντε.......

Βουβές κραυγές απο ανίκανα κορμιά
Λίγες σταγόνες των αισθήσεων μοναχά σαν τα χαρίσεις
Πύλες μιλούνια να διανύσεις
Να γεννήσεις
Νεωγνές στιγμές γεμάτες ένταση ηδονική
και φτερουγίσματα.

Ακόμη πέντε.......

Καιρός να επιστρέψω στο παγερό κελί μου
Το σαρκικό ομοίωμα του εαυτού μου αναμένει

τρεία........

Το κομμάτι μου δίπλα σου ξανάγινε χτύπος και του λείπεις

δύο.....

μη κλάψεις, τις στιγμές δεν θα μπορέσουνε ποτέ να μας τις πάρουν

ένα...

που υπάρχεις σε ευχαριστώ, ήταν αρκετό για μένα

Αντίο.

Στο Ξύπνημα

Γιατι μόλις ενόμισα πως οσμίστηκα το αρωμα σου;
Η μήπως ήταν απλώς κάποια ρινοραγία;
Την εντύπωση έχω πάντα και στα δύο
πως διαισθάνθηκα μια παρουσία
-τη δική σου.

Ντο ρε μι φα

Πως έλαχε να χω όρεξη για μερικές λέξεις αλήθειας
Όχι λέξεις ομορφιάς, ούτε εκφραση κάποιας επιφάνειας
απλώς ειλικρίνεια της στιγμής.
Να νιώθω τον νόθο χτύπο μέσα μου
Τον χτύπο του σύμπαντος κλεισμένο σε
έναν οίστρο, μια συμφωνία
Καλεσμένα απρόσκλητα ζητήματα και
βροχή μηχανικών στο ερυθρό του.
Εγώ κι εσύ, μη ψάχνεις σχέση δε θα βρεις καμια
Κι όμως κατάφερες να μπεις σε μένα
Κι εγώ σε σένα
Σε ξέρω υπαρξη αφελή,
Και θα σε αγγίξω αν με πιστέψεις
Κι αν με πιστέψεις θα νιώσεις το ίδιο το άγγιγμα σου
Αφου εσύ ειμαι εγώ
αλλά δεν είμαι.
Είναι μην πέσεις σε ημέρα
που η βροχή έχει βγει να περπατήσει.

Πίνακας ''Ζωή'' ΙΙ

Στην κατανόηση της μάσκας που σου φόρεσαν
ψάχνω να καταστρέψω το κράτημα του
Στέκεσαι αντίκρυ στην προσφορά μιας κατεύθυνσης
που την καρδιά σου αν ρωτούσες, έχει ανάγκη
Βρήκα το αόρατο παράθυρο προς τον ωκεανού σου τη γαλήνη
μέσα στο χάος της ψυχής σου, θα γεννηθώ ξανα
η χαμένη οντότητα που σε γεμίζει πλέον
ολοκληρωτικά..

Πίνακας ''Ζωή'' Ι

Αντίκροισμα αναπνοής
εσώ του τεχνητού κελύφους
επικροτούμενη μπογιά έχει
σκεπάσει το χρυσό
επιβολή του υποσχόμενου πινέλου
πάνω στον πίνακα 'Ζωή'

- έτρεξες ανήσυχη

τον επιστήθιο βομβαρδισμό να διώξεις
διεκδίκηση μιας θέσης στον ξενικό καμβά..

Είναι Στη Φύση Μας

Μέσα στα κύματα σου θα με βρεις
κρυμμενο, θάλασσα.

Να με ευχαριστείς, θερμή,
στην αγκαλιά του ήλιου
Να σε αισθάνομαι, ψυχρή,
στις μαύρες του χειμώνα
Να σου ανοίγω, απ΄τις βροχές σου ανάκατη
σαν μου χτυπήσεις.

Είμαι η ακτή που πάντα πάνω της ξεσπάς
και ξεθυμαίνεις.
Είμαι το ακλόνητο νησί που και την πιο έντονη σου
ταραχή αντέχει.
Και εσύ, γυναίκα, η θάλασσα
που είναι στη φύση σου
τις καταιγίδες που σε ταράζουν να γεννάς
και τις φουρτούνες.

Σ'αύτον τον κόσμο όμως ήρθαμε μαζί
και πάμε
Και πάντα δίπλα μου ασφαλής θα στέκεις
Γύρνα τώρα να μοιράσεις έρωτα και
εγώ θα 'μαι εδω όταν ξανά με χρειαστείς.

Στην Αναζήτηση Λόγου Ύπαρξης

Όταν γεννήθηκα
Το άγνωστο με όρισε ως άντρα
Και στο δικό του το παιχνίδι
Μου έχει δωθεί ήδη
αποστολή.

Όταν μεγάλωσα
Τα ιδανικά με όρισαν ως μαθητή
Και στο δικό τους το παιχνίδι
Μου έχει δωθεί ήδη
αποστολή.

Όταν ωρίμασα
Το συναίσθημα με όρισε ως ταξιδιώτη
Και στο δικό του το παιχνίδι
Μου έχει δωθεί ήδη
αποστολή.

Όταν γέρασα
Το πεπρωμένο με όρισε ως σοφό
Και στο δικό του το παιχνίδι
Μου είχε δωθεί ήδη
αποστολη.

Όταν πέθανα
Η φύση με όρισε ως ανάμνηση
Και στο δικό της το παιχνίδι
Για την αέναη σου γράφω ύπαρξη
-αποστολη.

Ψύθιρος Λήθης

Δεν ειναι οτι υπαρχει κοσμος πλεον
γι'αυτον απλως οι αισθησεις
αναζητω την κρυμμενη μουσικη του
χτυπημα βαρυ στο σωμα-
υπαρχει φως..
απελευθερωση και κοπος
ασε με να υπαρξω-
οργη και πονος
καλυμμενες φλογες απο πεπλα εμπειριων
απογοητευτηκες και επεσες
δεν πεθανες, αντικρυσες απλως
της ζωης την αληθινη μορφη
αιωνιο αγνωστο, ο θεος τους
στην οψη αυτη θα είσαι μονάχος
στασου και χτισε με αιθεριο μαρμαρο
το, νεωγνο, δικο σου πεπρωμενο.

Στην Άγνωστη

''..αυτόματα σε βλέπω σαν το καλοκαίρι
που προσμένω, δίχως να ξέρω τι
πρόκειται εξ'αρχής να συναντήσω..''



Ενδίδω στη λανθάνουσα
του μυστηρίου
επιρροή.


Διέποντας τη λήθη
εσωτάτων ερώτων
και παθών.


Ακατάσχετοι προσμένουμε
πλαστές από
τον νου εικόνες
θεριστή.

Είμαστε

Των στοχασμών που κείτονται
στο τώρα της επομένης
*
είμαστε κογχλασμοί της θάλασσας
και στίγματα του αγέρα
είμαστε τα άγρια πρόβατα
της δύσης του ηλίου
είμαστε ματιασμένα άστρα
που δήθεν ταξιδεύουν
είμαστε η δόλια αιωνιότητα
του γεράσμενου αλχημιστή
είμαστε η σοφία του αποσπάσματος
και η τιμωρία των ζώντων
είμαστε δέσμιοι της καταστροφής
δειλά φαντάσματα ονείρων
είμαστε ανάκλαση φωτός
σε ωκεανούς φιλίας
είμαστε άγαρμπα στοιχειά
θύματα στην πατέντα
*
Και μιας που τίποτα δεν είμαστε
τα πάντα ας απολαύσουμε...
κι είθε να ξενυχτύσουμε
στου σοροκού τις αμμουδιές
*
των στοχασμών που κείτονται
στο τώρα της επομένης...

Επιτυχία

Πως είναι όταν
αρχίζεις να χάνεσαι στις σκέψεις σου;
Όταν ο χρόνος αρχίζει να διαστρεβλώνεται
και ο κόσμος γύρω σου θολώνει καθώς εσύ
εστιάζεις πλέον την προσοχή σου στη στιγμή.

Εγώ τη βρήκα τη διέξοδο
μου ήταν δύσκολο
κι ας ήταν πάντοτε μπροστά μου..
με μπέρδευε το σκοτεινό τούνελ
που είχα γύρω μου.
Δεν είναι απαραίτητο
να δεις την εικόνα στο μυαλό σου
για να λάβεις το γνώριμο αυτό συναίσθημα.

Πικρία στα χείλη
'Φοβάμαι το σκοτάδι' κραυγάζει η φωνή μου
Θα έσπαγαν τα αυτιά σου..
Το τούνελ τελείωσε, αγγίζω τον κρύο τοίχο
Πως είναι όταν
το συναίσθημα αγωνίας σε κατακλύζει;
Ανασαίνω βαθιά
Στρέφω το κορμί μου ανάποδα
και πέρα η πόρτα σελαγίζει
Τα βήματα αντηχούν στο τούνελ
Δικά μου είναι..γιατί τρέχω!
Το φως γίνετε πιο έντονο
καθώς η εικόνα μου μεγαλώνει.
Πλησιάζω
Η καρδιά μου θέλει να τρέξει μαζί
και μου πολιορκεί το στήθος
Φως, ελπίδα, χαρά,
Επιτυχία
Την όραση μου πλέον καλύπτει
-πνιγμένο στο έρεβος-δεύτερο τούνελ.
Σειρά σου να τρέξεις εσυ
στη βροντερή καταιγίδα..

Εμένα θα με βρεις νεκρό μπροστά στο
συντριβάνι της Πλατείας
τα μεσάνυχτα..
-να ανυπομονώ να γνωρίσω τη σκιά σου.

Σαν να 'μαι γράμμα

Υπό μιας στέγης και ανάμεσα σε τοίχους
Εσώκλειστος σαν να 'μαι γράμμα
Χωρίς τους λήπτες και σκοπό κανένα
Μονάχα ένα ωχρό φύλο χαρτί
Με ενσαρκωμένο λόγο και με νόημα
Να διαβαστεί απο σκοτεινές υπάρξεις του μυαλού-
Που σαν παράφωνες φωνές τραγουδάνε
Ύμνους, για να γκρεμίσουν το ταβάνι και τα τείχη μέσα μου.

Και από τα ερείπια λαμπερά θα εμφανιστεί
Εξκαμένη από τα μπάζα η αφθονία
ραγισμένων συναισθημάτων, μεταμφιεσμένα
σε ένα πρόσωπο αποκρουστικό, πνιγμένο στη χλωμάδα-
Ένας κτήτης καμιάς ζωής, αλλά αρκετά ικανός
Να καθοδηγήσει μια ζωντανή μορφή
Προς ένα άγνωστο στην ανθρωπότητα μονοπάτι.

Και να ατενίζει την σκιερή πλάτη της-
τη ώρα που αυτή θα περπατάει πλέον στην καταιγίδα.

Για να πιστέψει κάποιος την Αλήθεια

Για να πιστέψει κάποιος την αλήθεια
Είθε να κάνει πρώτα το ακριβώς αντίθετο του
Ίσως το λάθος να επιφέρει πόνο
Μα μονάχα τότε θα καταλάβει πως...
δεν υπάρχει εναλλαγή!
Και τότε μόνο θα έχει τροφοδοτήσει το
επιθυμητό πιστεύω του,
γιατί τα δάκρυα πάντα θα ποτίζουν
του νεωγνού δέντρου της σοφίας του
τις ρίζες.

Συνταγη της ηδονής

Δυο σκιές στο ηλιοβασίλεμα

ζευγάρι ενιαίας ψυχής

πνιγμένοι στο άρωμα του πόθου,

εσθίρ-

χαμένοι στην δίνη του χρόνου

δραπέτες πραγματικότητας

ηθοποιοί σε έργο ζωντανό,


συναίσθημα αγωνίας-



...γευόμενοι την συνταγή της ηδονής.

The Liberated Soul

Down to where the winds embrace us

Zephyrs' and breezes' pacific nature, beneath the mountains

The motherland of a soul that had been liberated

Millions of years and eras ago, and wanders now

Under the violet moon towards the falling dawn

Upon the surface of the serene crystal sea

A vagrant apparition carrying an utter mission

With a purpose and a meaning so worth your heed

''I'm alone,people, and my mind must be shared We've been splintered but I'm like glue whose words unite us Together we will gather the pieces and reform our weapon I will light the road so as to march Against the constant reasons that spread the darkness In my path, now ours. Well, brothers, servants of the liberated soul We will fight because we're ready Rough moments though we'll pass, in the meantime You'll radiate the warmth of self-respect Go get humiliation, misbelief, maltreatment, yet no qualms Then persistence will divulge the secret key to freedom Glory awaits to be gained So assemble and fight''

My soul, I was obedient to you

- My mission - its over

Now I'll join you in the air

And wish justice to be shown...

Ocean

The scenery is an Ocean, shimering in the exotic falling dawn, sheding light in my vision.. my numb body decides to get naked and swim until it reaches the horizon...yesterday the waters where turbulent, but today the ocean is stagnant; icy, I hear the laughters from its depth-from a world I haven't visited-and it embraced me, hugged me inside its silent waves.. such an exquisite feeling without a demand for reciprocation.

This moment my body is alive
and I'm staring at the wonder,
holding my hands on my breast
crossed, hugging the wind
sensing the beating of my heArt,
anD thEn walk away..
ThingS now are indeed nicer
than when I firSt cAme...