Είμαστε

Των στοχασμών που κείτονται
στο τώρα της επομένης
*
είμαστε κογχλασμοί της θάλασσας
και στίγματα του αγέρα
είμαστε τα άγρια πρόβατα
της δύσης του ηλίου
είμαστε ματιασμένα άστρα
που δήθεν ταξιδεύουν
είμαστε η δόλια αιωνιότητα
του γεράσμενου αλχημιστή
είμαστε η σοφία του αποσπάσματος
και η τιμωρία των ζώντων
είμαστε δέσμιοι της καταστροφής
δειλά φαντάσματα ονείρων
είμαστε ανάκλαση φωτός
σε ωκεανούς φιλίας
είμαστε άγαρμπα στοιχειά
θύματα στην πατέντα
*
Και μιας που τίποτα δεν είμαστε
τα πάντα ας απολαύσουμε...
κι είθε να ξενυχτύσουμε
στου σοροκού τις αμμουδιές
*
των στοχασμών που κείτονται
στο τώρα της επομένης...

Επιτυχία

Πως είναι όταν
αρχίζεις να χάνεσαι στις σκέψεις σου;
Όταν ο χρόνος αρχίζει να διαστρεβλώνεται
και ο κόσμος γύρω σου θολώνει καθώς εσύ
εστιάζεις πλέον την προσοχή σου στη στιγμή.

Εγώ τη βρήκα τη διέξοδο
μου ήταν δύσκολο
κι ας ήταν πάντοτε μπροστά μου..
με μπέρδευε το σκοτεινό τούνελ
που είχα γύρω μου.
Δεν είναι απαραίτητο
να δεις την εικόνα στο μυαλό σου
για να λάβεις το γνώριμο αυτό συναίσθημα.

Πικρία στα χείλη
'Φοβάμαι το σκοτάδι' κραυγάζει η φωνή μου
Θα έσπαγαν τα αυτιά σου..
Το τούνελ τελείωσε, αγγίζω τον κρύο τοίχο
Πως είναι όταν
το συναίσθημα αγωνίας σε κατακλύζει;
Ανασαίνω βαθιά
Στρέφω το κορμί μου ανάποδα
και πέρα η πόρτα σελαγίζει
Τα βήματα αντηχούν στο τούνελ
Δικά μου είναι..γιατί τρέχω!
Το φως γίνετε πιο έντονο
καθώς η εικόνα μου μεγαλώνει.
Πλησιάζω
Η καρδιά μου θέλει να τρέξει μαζί
και μου πολιορκεί το στήθος
Φως, ελπίδα, χαρά,
Επιτυχία
Την όραση μου πλέον καλύπτει
-πνιγμένο στο έρεβος-δεύτερο τούνελ.
Σειρά σου να τρέξεις εσυ
στη βροντερή καταιγίδα..

Εμένα θα με βρεις νεκρό μπροστά στο
συντριβάνι της Πλατείας
τα μεσάνυχτα..
-να ανυπομονώ να γνωρίσω τη σκιά σου.

Σαν να 'μαι γράμμα

Υπό μιας στέγης και ανάμεσα σε τοίχους
Εσώκλειστος σαν να 'μαι γράμμα
Χωρίς τους λήπτες και σκοπό κανένα
Μονάχα ένα ωχρό φύλο χαρτί
Με ενσαρκωμένο λόγο και με νόημα
Να διαβαστεί απο σκοτεινές υπάρξεις του μυαλού-
Που σαν παράφωνες φωνές τραγουδάνε
Ύμνους, για να γκρεμίσουν το ταβάνι και τα τείχη μέσα μου.

Και από τα ερείπια λαμπερά θα εμφανιστεί
Εξκαμένη από τα μπάζα η αφθονία
ραγισμένων συναισθημάτων, μεταμφιεσμένα
σε ένα πρόσωπο αποκρουστικό, πνιγμένο στη χλωμάδα-
Ένας κτήτης καμιάς ζωής, αλλά αρκετά ικανός
Να καθοδηγήσει μια ζωντανή μορφή
Προς ένα άγνωστο στην ανθρωπότητα μονοπάτι.

Και να ατενίζει την σκιερή πλάτη της-
τη ώρα που αυτή θα περπατάει πλέον στην καταιγίδα.

Για να πιστέψει κάποιος την Αλήθεια

Για να πιστέψει κάποιος την αλήθεια
Είθε να κάνει πρώτα το ακριβώς αντίθετο του
Ίσως το λάθος να επιφέρει πόνο
Μα μονάχα τότε θα καταλάβει πως...
δεν υπάρχει εναλλαγή!
Και τότε μόνο θα έχει τροφοδοτήσει το
επιθυμητό πιστεύω του,
γιατί τα δάκρυα πάντα θα ποτίζουν
του νεωγνού δέντρου της σοφίας του
τις ρίζες.

Συνταγη της ηδονής

Δυο σκιές στο ηλιοβασίλεμα

ζευγάρι ενιαίας ψυχής

πνιγμένοι στο άρωμα του πόθου,

εσθίρ-

χαμένοι στην δίνη του χρόνου

δραπέτες πραγματικότητας

ηθοποιοί σε έργο ζωντανό,


συναίσθημα αγωνίας-



...γευόμενοι την συνταγή της ηδονής.