Σαν να 'μαι γράμμα

Υπό μιας στέγης και ανάμεσα σε τοίχους
Εσώκλειστος σαν να 'μαι γράμμα
Χωρίς τους λήπτες και σκοπό κανένα
Μονάχα ένα ωχρό φύλο χαρτί
Με ενσαρκωμένο λόγο και με νόημα
Να διαβαστεί απο σκοτεινές υπάρξεις του μυαλού-
Που σαν παράφωνες φωνές τραγουδάνε
Ύμνους, για να γκρεμίσουν το ταβάνι και τα τείχη μέσα μου.

Και από τα ερείπια λαμπερά θα εμφανιστεί
Εξκαμένη από τα μπάζα η αφθονία
ραγισμένων συναισθημάτων, μεταμφιεσμένα
σε ένα πρόσωπο αποκρουστικό, πνιγμένο στη χλωμάδα-
Ένας κτήτης καμιάς ζωής, αλλά αρκετά ικανός
Να καθοδηγήσει μια ζωντανή μορφή
Προς ένα άγνωστο στην ανθρωπότητα μονοπάτι.

Και να ατενίζει την σκιερή πλάτη της-
τη ώρα που αυτή θα περπατάει πλέον στην καταιγίδα.